این روزها حقیقت محبت بی رمق است. شاید باید این حقیقت را در زیر خاک جستجو نمود. همان جایی که کودکان فلسطینی بدون آن که خبر از چیزی داشته باشند، زیر خروارها خاک مدفون گشته اند. دستان معصومشان بعد از ساعت ها تلاش با دست هیچ مهربانی تماس نیافته و از تلاش باز ایستاده است. همان جایی که گلوها توان سخن گفتن خود را از دست داده و چشمان از حرکت باز ایستاده است. نمی دانم چه بگویم که ناگفتنش بهتر است.
نکته مهمی را می توان از این همه جنایات بدست آورد و آن این که در مقوله محبت باید اهل حسابگری بود. این گوهر برای برخی نه تنها ارزشی ندارد بلکه آن ها را به اشتباه می اندازد. اشتباه آنان نیز به قیمت بی مهری ها و بدبختی ها دیگر می انجامد. آن ها فقط زبان خشونت می فهمند و بس. در اینجا هم خشنونت همان بوی باروت است. بویی که شاید بتواند آن ها بر سر عقل بیاورد